Korais, the Greek philosopher, once said: "A state that does not have education as its basis is like a building built on sand."

I would agree with that, and also add that the educational system of a country reflects its ideological, political, and socioeconomic developments over time. Greece is one of the few countries in the world that provides its citizens with public higher education free of charge. Consequently, most of young people earn a bachelor's degree. However, recent political and economic developments suggest that this situation may change.

From 2013 to 2020, a series of government measures led to the gradual shutdown of all public Technical Education Institutions in Greece. In 2021, a new law was passed whose ultimate goal, it seemed, was to reduce the number of admissions to public universities and further underfund them, while strengthening private interests.

Until recently, admission to public universities depended on students' scores in the Panhellenic examinations, as well as on the available places at each institution. The new bill adds additional requirements for examinees to be admitted to public universities. In the three years of its implementation, the bill has resulted in about 40,000 students being left out of public higher education. Consequently, many students were compelled to opt for private colleges. In addition, this bill is going to lead to the reduction of university departments in the country, as any department that does not attract enough students has to close or reformed. Currently, the Ministry of Education is reviewing and considering the closure of more than 50 out of a total 430 university departments.

With the rise of private universities, public universities may have to adopt private-sector practices such as shorter course durations, increased tuition fees, and reduced affordable student services. For example, in Greece, public universities have traditionally provided students with affordable meals, housing, and study spaces. However, in 2022, a new law transferred several public assets of two top institutions to private interests, putting their student care services at risk of closure. Greece is a country that recently faced a nearly decade-long economic crisis from 2009 to 2018. Even before fully recovering, its citizens were hit by the global economic recession of 2020. As such, most of them cannot afford private tuition fees for their children.

But Greece is not a unique case. Privatization in education has been widely embraced by governments around the world. While it can make institutions more competitive, it turns education into a commercial product, rather than a social good. This can lead to a focus on measurable results at the expense of students’ emotional and social development. High fees also limit access for poorer students, widening social inequalities. Despite recent challenges, attempts at privatization face strong opposition from most Greek students, professors, and citizens. By advocating for accessible, quality public education, they offer hope for a brighter future.

Edited: Andru Shively

Original text:

Ο Κοραής, της έλληνας φιλόσοφος, κάποτε είπε: “Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο”. Θα συμφωνήσω με αυτό και της θα συμπληρώσω ότι το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε χώρας αντικατοπτρίζει της ιδεολογικές, πολιτικές, και κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις της στο πέρασμα του χρόνου. Η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες χώρες στον κόσμο που παρέχει στους πολίτες της δωρεάν δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κατέχει επίσης μία από τις υψηλότερες θέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών με απόφοιτους προπτυχιακών σπουδών. Ωστόσο, οι πρόσφατες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις υποδεικνύουν ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει.

Από το 2013 έως το 2020, μια σειρά κυβερνητικών μέτρων οδήγησε στο σταδιακό κλείσιμο όλων των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας. Tο 2021, ψηφίζεται νέος νόμος, που φαίνεται να έχει ως απώτερο σκοπό την μείωση του αριθμού εισακτέων στα δημόσια πανεπιστήμια, και την περαιτέρω υπο-χρηματοδότηση τους, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τα ιδιωτικά ιδρύματα και συμφέροντα.  Πιο συγκεκριμένα, μέχρι πρόσφατα, η εισαγωγή φοιτητών στα δημόσια Πανεπιστήμια εξαρτιόταν από τη βαθμολογία τους στις Πανελλαδικές εξετάσεις, καθώς και από τις διαθέσιμες θέσεις κάθε ανώτερου ιδρύματος. Το νέο νομοσχέδιο προσθέτει επιπλέον απαιτήσεις στους εξεταζόμενους, προκειμένου να γίνουν δεκτοί στα δημόσια Πανεπιστήμια. Στα τρία χρόνια εφαρμογής του, το νομοσχέδιο αυτό είχε ως αποτέλεσμα περίπου 40.000 φοιτητές να μείνουν εκτός δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ωθώντας πολλούς από αυτούς να εγγραφούν σε ιδιωτικά κολέγια. Επιπρόσθετα, το νομοσχέδιο αυτό πρόκειται να οδηγήσει στη μείωση των πανεπιστημιακών τμημάτων της χώρας, καθώς κάθε τμήμα που δεν προσελκύει αρκετούς φοιτητές πρέπει να κλείσει ή να αναμορφωθεί. Αυτή τη στιγμή, περισσότερα από 50 πανεπιστημιακά τμήματα, από τα 430 συνολικά, βρίσκονται υπό διερεύνηση από το Υπουργείο Παιδείας και πιθανώς θα κλείσουν.

Με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα δημόσια θα ωθηθούν να υιοθετήσουν πρακτικές του ιδιωτικού τομέα, όπως μικρότερη διάρκεια σπουδών, αυξημένα δίδακτρα και μειωμένες δωρεάν φοιτητικές υπηρεσίες. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, τα δημόσια πανεπιστήμια πάντοτε στήριζαν τους φοιτητές με την παροχή γευμάτων, διαμονής, και χώρων διαβάσματος. Ωστόσο, το 2022, νέος νόμος μεταβιβάζει αρκετές δημόσιες περιουσίες δύο ανώτερων ιδρυμάτων σε ιδιωτικά συμφέροντα, θέτοντας έτσι αυτές τις υπηρεσίες σε κίνδυνο να κλείσουν. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πρόσφατα βγήκε από μια οικονομική κρίση που κράτησε σχεδόν 10 χρόνια, από το 2009 έως το 2018. Πριν από την οικονομική της ανάκαμψη, οι πολίτες της βιώνουν ήδη τις αρνητικές επιπτώσεις της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης του 2020. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καλύψουν ιδιωτικά δίδακτρα για τα παιδιά τους.

Όμως η Ελλάδα δεν είναι μια μοναδική περίπτωση. Η ιδιωτικοποίηση στην εκπαίδευση έχει υιοθετηθεί ευρέως από πολλές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Ενώ μπορεί να κάνει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πιο ανταγωνιστικά, μετατρέπει την εκπαίδευση από κοινωνικό αγαθό, σε εμπορικό προϊόν. -Οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες επικεντρώνονται κυρίως στην επίτευξη μετρήσιμων αποτελεσμάτων, συχνά παραβλέποντας τη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών. -Τα εξαιρετικά υψηλά δίδακτρα καθιστούν δύσκολη την πρόσβαση των φτωχότερων φοιτητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, διευρύνοντας έτσι τις κοινωνικές ανισότητες. Παρά τις πρόσφατες προκλήσεις, κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης συναντά πολλές αντιδράσεις από την πλειοψηφία των Ελλήνων φοιτητών, εκπαιδευτικών και πολιτών.  Αγωνιζόμενοι για την υπεράσπιση της προσβάσιμης, και ποιοτικής δημόσιας εκπαίδευσης, προσφέρουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.