Palentsu is een prachtige plaats waar de Epinayu stam woont. Het ligt op km 55 van de snelweg Maicao-Riohaca. Daar woont een meisje met lichte ogen en zwart haar. Ze is een bescheiden meisje dat met haar moeder leeft, een vrouw die ervan droomt haar dochter te zien opgroeien.  

Er leven 80 families in Palentsu, een gemeenschap vol harmonie en broederschap. Maar zoals er geluk bestaat, is er ook verdriet. Een verdriet dat hen wanhopig en ongerust heeft gemaakt door het gebrek aan basisvoorzieningen om te voldoen aan de behoeften van de Wayúu kinderen. 

Het kraaien van de haan kondigt de dageraad aan. Je hoort de vogels zingen en de zonsopgang is zowel een teken van een nieuwe dag als een waarschuwing voor een nieuwe uitdaging. 

Ze vertrekt vroeg om naar school te wandelen en dagdroomt onderweg. “Ik wou dat ik met iemand kon meerijden”, zegt dat kleine meisje dat thuis meestal heel weinig, of zelfs niets, eet als ontbijt. Er staat een prachtige glimlach op het gezicht van het meisje, maar als je goed kijkt, zie je een zwak lichaam. Ze is een overlever van een leven dat al veel te vroeg hard werd.  

Ze weerstaat honger, watertekort, mishandeling en... onverschilligheid. Ik weet niet of ze het kan dragen want de oplossingen zijn zowel moeilijk als ver weg.  

Het meisje is niet enkel slecht gevoed in haar lichaam, maar ook in haar ziel. Met honger naar school gaan belemmert haar vermogen om op te letten en te leren. Dit lukt nog minder met bijna onbestaande faciliteiten door het gebrek aan wil vanuit de regering. Het is geen stilte, maar de wil van de regering.  

Vertaald door: Asmae Maataoui 

Gereviseerd door: Ingrid Inkindi Dusenge